Na Manu hebben we nog even in Cusco gezeten, voordat we door zijn gereisd naar Puno, dat aan lake Titicaca ligt. Dit meer is het hoogst navigeerbare meer ter wereld, op meer dan 3800m hoogte. Met een boot zijn we op een 2-daagse tour gegaan, waarbij we eerst langs de Floating Islands van Uros kwamen. Mooi hoe alles van riet was gemaakt, maar tegenwoordig een grote toeristenattractie (beetje heel erg nep). Na 1 voet op het eiland gezet te hebben wordt je door vrouwen in kleurrijke kleding naar hun huis meegenomen. Eventjes kijken en dan moet je mee naar hun stalletje, zodat je souvenirs kunt kopen.

Het volgende eiland, waar we een nacht bleven was een stuk leuker. In groepen ingedeeld, spendeerde je een hele middag, avond en nacht met je nieuwe familie. In ons geval een Rus die alleen maar Spaans sprak en mevrouw Fortunata, die voor ons kookte, ons mee naar een wandeling naar de top van het eiland nam en ´s avonds naar de disco. Daarvoor werden we in traditionele kleding gehesen, wat eigenlijk ook wel weer grappig was, want zo kwam heel de groep daar verkleed bij het sportzaaltje aan, om vervolgens door je familie steeds op de dansvloer getrokken te worden, om te dansen op Peruaanse live-muziek. Ook de taal was geen probleem, we konden ons goed verstaanbaar maken in het Spaans.

De volgende middag terug in Puno, die avond nog wat gaan eten met een aantal Zwitsers, waarbij een van de meisjes behendig kon voorkomen dat een man met haar schoudertas het restaurant uit liep (!).Door naar Copacobana, over de grens, in Bolivia. Relaxed plaatsje, ook aan Titicaca. Van daar door naar La Paz, de hoofdstad, paar dagen rondgekeken, o.a. naar een vreemde worstelpartij geweest, waarbij traditioneel uitziende Boliviaanse dames elkaar a la Hulk Hogan door de ring heen smijten.

Dinsdag deze week, van La Paz naar Coroico gefietst, over de World´s Most Dangerous Road, ook wel bekend als Death Road. Dit omdat er jaarlijks zo´n 200 tot 300 mensen op omkwamen, zie ook (http://en.wikipedia.org/wiki/Yungas_Road) Inmiddels is er een nieuwe weg en kun je deze Death Road op de fiets naar beneden rijden. Op een goede fiets, met hydraulische remmen, begonnen we op 4700m hoogte. Eerst een stuk over de nieuwe weg, asfalt, om aan je fiets te wennen, daarna de oude weg op, gravel. Spannend, maar al heel snel echt kick! Het verhaal van onze gids was dat het geen hele moeilijke tocht is, maar 1 klein foutje kan fataal zijn. ¨We maken genoeg stops onderweg, dus let op de weg en niet op de mooie vogels of vlinders die je ziet langsvliegen, want zij willen je dood hebben!¨ :D

In 4u tijd hadden we een afdaling gemaakt van 3500m, waren we begonnen in warme kleding, met windjacks en -broeken en kwamen we op 1200m hoogte aan in ons shirt en korte broek. Een nacht in een dierenopvangcentrum geslapen (niet mee terug gereden naar La Paz) waar ze o.a. apen, een beer, vogels hadden en de volgende dag naar Coroico, rustig plaatsje, met mooi uitzicht op de bergen.

Heel veel groeten van ons en tot later weer!